کم گزارش دهی در مطالعه های تغذیه ای

زمینه : کم گزارش دهی به عنوان مشکل مهم مطالعه های تغذیه ای در دهه گذشته شناخته شده است. تاکنون تنها یک مطالعه در ایران در مورد کم گزارش دهی وجود داشته است. هـدف: مطالعه با هدف بررسی مطالعه های تغذیه ای که در آنها به کم گزارش دهی توجه شده است , انجام شد. مواد و روش ها : در این مطالعه مروری منظم ( سیستماتیک ) , مقاله های مربوط به underreporting,, nutritional survey, energy intake, bmi و validity از سال 1966 تا 2001 از طریق مدلاین اخذ و مطالعه های عمده در مورد کم گزارش دهی بررسی شدند. یافته ها : این مطالعه نشان داد که تمام افرادی که با روش های متداول بررسی مصرف و ثبت اطلاعات تغذیه ای مورد مطالعه قرار می گیرند, میزان دریافت انرژی و مواد غذایی خود را به طور صحیح گزارش نمی کنند. در اکثر مطالعه های اپیدمیولوژیک, برای تعیین کم گزارش دهی از نسبت انرژی دریافتی گزارش شده به میزان متابولیسم پایه (ei/bmr) استفاده می شود و میزان کمتر از 27/1 برابر متابولیسم پایه را دلیل کم گزارش دهی بیشتر می دانند. شیوع پدیده کم گزارش دهی در اکثر مطالعه ها بین 20 تا 30 درصد و در زنان بیشتر از مردان است. کم گزارش دهی با افزایش سن, چاقی, پایین بودن سطح تحصیلات, سطح اجتماعی, اقتصادی و سیگار کشیدن افزایش می یابد. تنها تحقیق انجام شده در ایران , مطالعه قند و لیپید تهران بود که بررسی مصرف 1450 نفرنشان داد %6/32 زنان و% 7/14 مردان20 تا 50 ساله و % 3/40 زنان و %1/17 مردان بالای 50 سال کم گزارش دهی دارند. نتیجه گیری : این بررسی اهمیت توجه به پدیده کم گزارش دهی را در مطالعه های تغذیه ای خاطر نشان می سازد.